Ik krijg regelmatig de vraag bij mijn kennismakingsbezoeken "Hoe is PomLief nou eigenlijk ontstaan?. Begrijpelijk, want het is niet bepaald een alledaags beroep. Het mag duidelijk zijn dat PomLief is ontstaan uit een echte passie voor het Pomeranian ras. Maar er zit natuurlijk wel een heel verhaal achter. PomLief is niet van de ene op de andere dag ontstaan. Dus deze keer een persoonlijke BLOG. Ik ga het met jullie delen.
Laat ik beginnen bij het begin. Ik wilde zelf graag een ras echt Pomeranian pupje met Stamboom. Mijn zoektocht naar een verantwoorde, goede, lieve fokker was begonnen. Na jaren research had ik deze eindelijk gevonden en ik durfde het aan. Hierover heb ik ook wel eens een BLOG over geschreven. En daar was hij dan, mijn eerste Pomeranian reutje ‘Zorro’, De liefde van mijn leven. Ook hierover heb ik een "pagina" geschreven. Ik was niet alleen verliefd geworden op mijn Zorro maar ook op het ras. Dus volgde al snel mijn eigen 2de en 3de Pommetje.
Toen volgde een mindere periode in mijn leven. De mensen die mij kennen zullen dan ook beamen dat ik een ‘perfectionist’ ben, al heb ik een hekel aan dat woord want volgens mij is het nooit ‘perfect’ genoeg, maar dat was dan ook mijn probleem. Ik kreeg een soort ‘Burnout’. Ik studeerde (toegepaste psychologie) en werkte daarnaast. Ik had op beide vlakken een enorme prestatiedrang. 6jes waren niet goed genoeg en ik wilde altijd iedereen tevreden houden. Het werd me te veel mentaal ging het bergafwaarts dus had ik alles eventjes stop gezet.
Mijn vader vroeg mij op een dag: “Maar Sanne, wat maakt je nou echt gelukkig op dit moment? Of waar krijg je nu echt positieve energie van?” Toen besefte ik me dat mijn ‘geluksmomentjes’ van de dag toch echt was als ik ’s ochtends mijn ogen open deed, de koppies van mijn pommenkindjes zag. Die elke dag weer zo blij zijn als ze mij weer zien. Dan word ik (nog steeds) overspoelt met een gevoel van pure liefde. Waarop mijn vaders reactie was: “Oke, en kun je daar dan niet iets meer mee gaan doen? Zou je anders een trimcursus willen gaan doen ofzo ?” Ik heb alle respect voor Pomeriaan trimmers, maar dat is echt niks voor mij! Je kunt je ook voorstellen dat al die haartjes bewegen, de hondjes blijven niet goed stil staan, dan is een ‘perfect’ resultaat voor mij lastig te behalen. Je moet echt bergen geduld hebben en het is natuurlijk de bedoeling dat je binnen een bepaalde tijd klaar bent. Kortom, geen optie voor mij.
En toen begon mijn idee: Wat als ik nou nog eens een pupje importeer, niet voor mezelf maar om daar een ander huisje voor te zoeken. Zo heb ik ook wat afleiding, en iets omhanden en krijg ik weer eventjes die ‘puppyliefde’. Ik kreeg in het begin ook veel vragen over hoe dat nu allemaal in zijn werk gaat met dat Importeren uit Rusland enz. Er komt natuurlijk heel veel bij kijken. Een goede betrouwbare fokker vinden, contact leggen, geld overmaken naar een Russische bankrekening, goed vervoer regelen, paspoortjes, stambomen, Importdocumenten etc. etc. En met mijn perfectie drang is dit een hele zoektocht kan ik jullie vertellen... hihihi) Dat totale proces heeft mij natuurlijk ontzettend veel tijd en energie gekost. Veel mensen hebben daar geen zin in of tijd voor, maar willen wel graag een rasechte stamboom Pomeriaan. Ik had mezelf inmiddels ook al heel erg verdiept in het Pomeranian ras (daar kwam mijn prestatiedrang weer om de hoek kijken.. hihi), ik had genoeg liefde te geven en wist dat ik heel kritisch kijkend, een heel goed huisje voor het schatje kon vinden.
Mijn ouders steunde mijn plan, en hoopte mij daarmee ook wat meer positieve energie zou geven. En dat lukte! Op het moment dat je zelf een Pomeriaan hondje hebt, rol je al een beetje in het ‘Pommenwereldje’ en leer je automatisch andere Pom mama's, Pomeranianfokkers en professionele Pomeriaan trimmers kennen. Van deze lieve mensen voelde ik ook veel steun!
Het ging veel sneller dan verwacht, want binnen no time had ik een super goed huisje gevonden voor mijn allereerste lieve pupje. En die puppyliefde miste ik dan ook meteen. Dus volgde een 2de pupje, toen een 3de en een 4de…
Het ging ook beter met mij, ik had het idee dat ik ergens goed in was, dat ik mensen en dieren heel blij kon maken, ik werd energieker, blijer en ik voelde mezelf weer meer de Sanne worden die ik wilde zijn. Mijn blije, fijne ik.
Na verloop van tijd ging mijn uitgelopen hobby "bijna" op "werk" lijken. Dus moest ik mezelf inschrijven bij de KvK als een echte onderneming en er moest een website komen en daar moest natuurlijk ook een naam voor opgegeven worden. Ik heb natuurlijk wel een beetje gegoogled, maar vond alles te lang, te moeilijk of gewoon niet mijn smaak. Ik wilde iets liefs, iets makkelijks, iets schattigs en goed te onthouden. Iets liefs.. Lief… en pommetjes.. Pom… PomLief! Dat wordt het, ik was er zeker van! Het studeren ging weer, ik zat weer goed in mijn energie en deed echt iets wat mijn passie was. Ik haalde alle noodzakelijke certificaten, en diploma’s en kon tussendoor ook al "mijn" Pomeriaan pupjes knuffelen.
Nu ik dit schrijf besef ik weer dat het allemaal zo onwerkelijk is gegaan dat ik van mijn aller grootste passie (hobby), inmiddels al een aantal jaren mijn beroep heb kunnen maken. En dat er zoveel klanten uit heel Nederland maar ook veel uit Belgie en zelfs uit Europa nu afreizen naar PomLief om hun rasechte Pomeranian pup te ontmoeten. En ben ik super trots dat PomLief inmiddels is uitgegroeid tot een goed lopend bedrijf met 2 super fijne fulltime en parttime medewerkers. Ik ben elke dag zo dankbaar, en ga elke dag weer met heel veel plezier naar mijn "werk". En hoop dat ik dit heel mijn leven mag blijven doen. Liefs Sanne xxx.
